Σαντορίνη

Η έκρηξη προκάλεσε παλιρροιακά κύματα, τα οποία έσβησαν τον τότε ανεπτυγμένο Μινωικό πολιτισμό της Κρήτης 70 μίλα νότια. Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι το νησί αποτελεί μέρος της χαμένης θρυλικής Ατλαντίδας, η οποία εικάζεται ότι γλίστρησε υποβρύχια κατά τη διάρκεια της καταστροφής.

Η Σαντορίνη σήμερα είναι ένα μεγάλο νησί σε σχήμα κρουασάν όπου περικλείει έναν τεράστιο κόλπο, τη μεγαλύτερη καλντέρα στη γη (7x14 μίλια). Υπάρχουν επίσης τέσσερα πολύ μικρά νησιά που ονομάζονται Θηρασίας, της Νέας Καμένης, Παλαιά Καμένη και Ασπρονήσι.

Οι πρώτοι κάτοικοι της Σαντορίνης, οι Πελασγοί, ονόμασαν το νησί Καλλίστη (η πιο όμορφη). Έκτοτε το νησί κατοικήθηκε για τουλάχιστον δύο αιώνες. Λόγω της έκρηξης του ηφαιστείου, οι Σπαρτιάτες ήρθαν και έζησαν σε αυτό, υπό το καθεστώς του βασιλιά Θήρα, ο οποίος έδωσε το επίσημο όνομα του νησιού, Θηρά, που υπάρχει ως και σήμερα. Σήμερα, αναφερόμαστε σε αυτήν με το όνομα που δόθηκε προς τιμήν της πολιούχου Αγίας, Αγία Ειρήνη της Θεσσαλονίκης, η οποία πέθανε στο νησί το 304μ.Χ., ενώ βρισκόταν σε εξορία.

Η Σαντορίνη, καλύπτει 132 τετραγωνικά χιλιόμετρα και βρίσκεται 127 ναυτικά μίλια από το λιμάνι του Πειραιά, έχει σημαντική παραγωγή κρασιού. Υπάρχει ελάχιστη βλάστηση, εκτός από αμπέλια. Το πλούσιο ηφαιστειογενές έδαφος παράγει επίσης το δημοφιλές μικρό γλυκό ντοματάκι. Το νησί εξάγει επίσης ελαφρόπετρα, πήλινα χειροτεχνήματα και φιστίκια. Δύο εκατομμύρια τόνοι, ηφαιστιογενές χώμα εξάγεται κάθε χρόνο για τη χρήση του σε βιομηχανίες τσιμέντου. Η Σαντορίνη έχει 13 χωριά και μόνιμο πληθυσμό περίπου 10.500.

Τα Φηρά, είναι η πρωτεύουσα του νησιού. Βρίσκονται 275 μέτρα πάνω από τη θάλασσα και μπορείτε να φτάσετε σε αυτά από το λιμάνι της Σκάλας ανεβαίνοντας 566 φαρδιά σκαλοπάτια. Την άνοδο στα Φηρά μπορεί να την επιχειρήσει κανείς ακούραστα είτε με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή να ενοικιάσει μουλάρια ή γαϊδούρια που θα τον ανεβάσουν μέσω ενός φιδωτού μονοπατιού, είτε με το τελεφερίκ όπου διατίθεται σε όσους προτιμούν σύγχρονες ανέσεις. Ο παραδοσιακός οικισμός της Οίας βρίσκεται στο βορειότερο άκρο του νησιού, στην κορυφή ενός βράχου. Η αρχιτεκτονική της Οίας, είναι χαρακτηριστική της Σαντορίνης, με σπίτια βυθισμένα στο ηφαιστειακό έδαφος, ασβεστωμένους τοίχους και μπλε θόλους...

Η Οία το 1900 είχε περίπου 9.000 κατοίκους όπου στην πραγματικότητα σχεδόν όλοι ήταν ναυτικοί και οι απόγονοι τους ζουν σήμερα στον Πειραιά. Κατείχαν 164 πλοία και επτά ναυπηγεία. Στην περιοχή υπήρχαν 79 εκκλησίες.

Μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1956 και την παρέλευση 80 χρόνων, το 1980, οι μόνιμοι κάτοικοι ανήλθαν στους 500, το 75% των οποίων ήταν ναυτικοί και είχαν 112 πλοία. Το 1951 ο καπετάν Αντώνης Δακορόνιας ίδρυσε το Ναυτικό Μουσείο.

Υπάρχουν πολλά κάστρα στη Σαντορίνη, τα οποία χτίστηκαν από τους νησιώτες για να προστατευθούν από τις επιθέσεις των πειρατών κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Το κάστρο Σκάρος ήταν πιο ισχυρό κάστρο που χτίστηκε από τους Βενετούς το 1207 και βρίσκεται κάτω από το χωριό Ημεροβίγλι. Στην Οία υπάρχουν δύο κάστρα, τα οποία χτίστηκαν από τους Ενετούς. Το Καστέλι και στη βόρεια του χωριού ένα ισχυρό τετράγωνο κτίριο που ονομάζεται Γουλάς.

Στο χωριό Πύργος μπορείτε να δείτε τα απομεινάρια ενός ακόμη ενετικού κάστρου. Ο σεισμός του 1956 έβλαψε σε μεγάλο βαθμό τα περισσότερα από αυτά.

Στο νησί υπάρχουν πάνω από 250 εκκλησίες, από μικρά εκκλησάκια μέχρι αρκετά μεγάλες και κομψες εκκλησίες. Ο Άγιος Στέφανος, στην κορυφή του Μέσα Βουνού, είναι η παλαιότερη εκκλησία, και χτίστηκε πάνω στα ίχνη της βασιλικής του Αρχάγγελου Μιχαήλ, μεταξύ του τέταρτου και του πέμπτου αιώνα.

Στο χωριό Μέσα Γωνιά, βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας Επισκοπής, η οποία χτίστηκε το 1115. Το 1915 μια πυρκαγιά κατέστρεψε ένα μεγάλο αριθμό από τους θησαυρούς της, όπως λειτουργικά και εκκλησιαστικά βιβλία, άμφια ιερέων και ιερά σκεύη. Μόνο οι εικόνες σώθηκαν από την καταστροφή. Λέγεται ότι ένα χέρι να τις κάλυψε και τις προστάψε από τη φωτιά.

Στο νότιο άκρο της Σαντορίνης βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος ανασκαφής του Ακρωτηρίου. Τα περισσότερα ευρήματα από το Ακρωτήρι στάλθηκαν στο γνωστό Έλληνα αρχαιολόγο Δρ Σπυρίδων Μαρινάτος. Το έργο του ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και διήρκεσε μέχρι την ημέρα που σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα στο χώρο του Ακρωτηρίου το 1974. Ωστόσο, το έργο δεν σταμάτησε εκεί και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα ηφαιστειακά υλικά που έκαψαν το νησί, είναι τώρα το εύφορο χώμα και το πέπλο που καλύπτει και προστατεύει τις μοναδικές τοιχογραφίες, που ήρθαν στο φως κατά τις ανασκαφές. Οι τοιχογραφίες της Θήρας έχουν μια εξαιρετικά μεγάλη ποικιλία των θεμάτων. Οι καλλιτέχνες είχαν επιλέξει με προσοχή να καλύψουν θέματα με τελετές αλλά και με κοινωνικές ανάγκες.